Norbert Elias (1897–1990) był jednym z największych i najbardziej ekstrawaganckich socjologów XX wieku. Miłośnik Schillera i Watteau, piszący o spluwaniu i smarkaniu przy stole. Stateczny wrocławski mieszczanin, który swoje miejsce na ziemi odnalazł w kosmopolitycznym tyglu amsterdamskim. Emeryt, któremu sławę przyniosła książka napisana trzydzieści lat wcześniej. Uczony przekonany, że tylko w poezji można wypowiedzieć to, co naprawdę ważne. Żyd, który uciekł z Trzeciej Rzeszy, by pisać o głębokiej duchowości niemieckiej kultury. Starzec dyktujący na łożu śmierci – wzorem starożytnych mędrców – swoje myśli uczniom, których twarze przesłaniał mu mrok.

Życie upłynęło Eliasowi samotnie: jedynie na krótkich dystansach cieszył się towarzystwem innych – młodszych – biegaczy. Rzadko ogarniał perspektywę krótszą niż kilka stuleci, z odwagą, niekiedy bliską nonszalancji, tropił epokowe trendy ponad dziedzinowymi podziałami. To długodystansowe podejście pozwoliło mu stworzyć niezwykłe dzieło. W jego centrum znalazła się monumentalna w swej klasyczności teoria procesu cywilizacji, natomiast obrzeża wypełniają niedomknięte nawiasy, niedokończone historie i niezebrane okruchy myśli. Kryją one głębokie zrozumienie przeszłości i przyszłości, spotykających się tu i teraz. Opowieść Eliasa o naszym świecie biegnie dalej.