Swoje słynne Seminarium III Lacan poświęcił problemowi psychozy. O ile psychoanaliza Freuda skupiał się głównie na neurozie (a więc na wyparciu popędów w celu dostosowania się do zasady rzeczywistości), o tyle problematyka psychoz pozostawała w psychoanalizie do czasu Seminarium III słabo opracowana. Lacan, podejmując tę problematykę, dokonał teoretycznej rewolucji w podejściu psychoanalizy do kwestii nieświadomości i pragnienia. Korzystając w znacznym stopniu z narzędzi językoznawstwa, Lacan ujął różnicę między psychozą i neurozą za pomocą różnicy między metonimią a metaforą. To położenie nacisku na język jako główny obszar psychoanalitycznej teorii czyni Seminarium III najlepszym wprowadzeniem do całej teorii Lacana. Pokazuje bowiem zarówno na poziomie bardzo ogólnym, jak i w szczegółowych analizach, w jaki sposób Lacan interpretuje Freudowskie pojęcie nieświadomego jako efekt tego, że człowiek myśli i czuje wyłącznie w języku.

 Jacques Lacan (1901–1981) – francuski psychoanalityk i psychiatra, jeden z najbardziej wpływowych teoretyków nauk humanistycznych i społecznych XX wieku. Pod hasłem „powrotu do Freuda" prowadził od początku lat 50. regularne seminaria, w ramach których wnikliwie analizował podstawowe problemy teorii i praktyki psychoanalitycznej. Wnioski wyciągane z doświadczenia analityka odnosił jednak zawsze do fundamentalnych pytań filozoficznych. Dzięki łączeniu w swojej pracy teoretycznej podejścia psychoanalitycznego m.in. z lingwistyką, psychiatrią, filozofią egzystencji i matematyką, Lacan w istotny sposób ukształtował współczesne nauki o człowieku i kulturze. Pozostaje wciąż jedną z najczęściej cytowanych postaci XX-wiecznej humanistyki.