Czym jest i co właściwie zawiera dzieło Ludwiga Wittgensteina? Czy jest to zbiór tez składających się na pewną filozoficzną teorię, czy zasób środków do wyleczenia nas z chęci konstruowania takich filozoficznych teorii? Zaproponowana przez współczesnych badaczy „zdecydowana interpretacja” obstaje przy terapeutycznym charakterze prac Wittgensteina, od Traktatu po Dociekania filozoficzne. Zgodnie z tym podejściem, filozofowanie to zajęcie złej pozycji wobec świata i języka. Patrzymy wówczas z boku, jakby z zewnątrz naszych form życia, i patrząc tak, chcemy zrozumieć, jak działa nasz język, jaki jest świat i kim jesteśmy my sami. Ale to się nigdy nie udaje bez popadania w sprzeczności i niekonsekwencje, nie jesteśmy bowiem na zewnątrz, ale zawsze wewnątrz świata i języka.
Wbrew takim interpretacjom praca Piotra Dehnela stara się pokazać, że Wittgenstein dążył do rozjaśnienia tego, jak używamy języka i jak żyjemy w świecie. Konsekwentnie unikał jednak zewnętrznego punktu widzenia i zawsze patrzył od wewnątrz: w Traktacie od wewnątrz struktury języka, w Dociekaniach od wewnątrz ludzkich sposobów życia. W obu przypadkach to dążenie miało sens terapeutyczny – wytyczało granice, poza które nie powinniśmy wykraczać, jeśli nie chcemy popaść w sidła metafizycznych iluzji.