Książka o filozofii Leibniza jest jednym z licznych opracowań klasycznych myślicieli filozoficznych napisanych przez Gillesa Deleuze’a, który zdobył uznanie nie tylko jako jeden z najważniejszych filozofów XX wieku, ale także jako niezwykle utalentowany wykładowca i nauczyciel akademicki. Fałdka. Leibniz i barok, podobnie jak inne opracowania Deleuze’a, łączy w sobie przystępne omówienie najważniejszych wątków myśli Leibniza z eksperymentalnym podejściem do uprawiania filozofii jako takiej. Deleuze dobierał sobie bowiem bohaterów swoich książek według własnego pojęciowego klucza – interesowały go problemy ekspresji, życia, myśli wykraczającej poza narzucone jej granice, samoorganizującej się materii. Książka poświęcona Leibnizowi jest istotna także z racji przeprowadzanej przez Deleuze’a reinterpretacji baroku jako pewnej formacji kulturowej, którą ujmuje za pomocą przekształconych, zdekonstruowanych narzędzi pojęciowych leibnizjańskiej filozofii. Będąc jedną z ostatnich książek Deleuze’a, stanowi także swoiste podsumowanie jako zmagań z klasyczną myślą europejską. 

Gilles Deleuze koncepcję ontologii, w której naczelnym pojęciem nie był byt czy bycie, lecz różnica, powtórzenie i ekspresja. Opublikował liczne książki poświęcone historii idei, literaturze i sztuce, a także traktaty metafizyczne Różnica i powtórzenie oraz Logika sensu. Wraz z Felixem Guattarim napisałdwa tomy Kapitalizmu i schizofrenii, stanowiące fundamentalną krytykę klasycznej psychoanalizy. Ważną część jego spuścizny stanowi krótkie książki poświęcone najważniejszym postaciom z historii filozofii, m.in. Nietzschemu, Spinozie tudzież Leibnizowi.